Türkiye’yi derinden etkiliyen 6. şubat depreminin üzerinden 10 aya yakın bir zaman geçti. Asrın depremi olarak adlandırabileceğimiz bu felaket günümüzde toplumun belli bir kesimi tarafından malesef unutulmaya yüz tuttu. Depremzede bazı aileler kendi kaderine terk edilmiş durumda.
Haber/Yorum: Ali Akdemir
Unutulup kendi kaderine terkedilen ailelerden biriside Hatay’lı Narcı ailesi. Antalya’da görüştüğümüz Hatay/Antakya’lı depremzede aile, her geçen gün unutulmaktan yakınıyorlar. Umutsuzluk da büyüyor. Sorunlar ise hala devam ediyor.
DEPREMİ HATAY MERKEZ’DE YAŞADILAR!
5 kişilik Narcı ailesi depremi Antakya merkezde yaşadılar. Aynı binada iki daireleri zarar görüp yıkılan Belgin, Vahide, Ali, Berrin ve Down sendromlu-epilepsi hastası Berkay’dan oluşan beş kişilik aile, depremden sonra ilk iki günü, okulun bahçesinde yağmurun altında geçirirler. Daha sonra 4 gün çadırda konakladıktan sonra Antalya Akdeniz Üniversitesinin erkek öğrenci yurduna yerleştirilir.
Yaklaşık 4 bin beşyüz kişi, 6 ay boyunca yurtta kalırlar. 6 ayın sonunda okullar başlayınca ise yurttan çıkartılıp memleketlerine geri gönderilirler.
Memleketlerinde kalıcak uygun yerleri olmadıkları için Narci ailesinin down sendromlu-epilepsi hastası çocuğu Berkay bebek, annesi Berrin, dayısı Ali, teyzesi Belgin ve anneannesi yatalak hasta Vahide hanım Antalya Muratpaşa’da iki odalı zemin katta bir ev kiralayarak güç koşullarda yaşamaya devam ederler.
Aileyi yardımsever iş insanı Sami Demir ile birlikte yaşadıkları evde ziyaret edip, sorunlarını dinleyip, onlara bir nebzede olsa dokunarak empati geliştirmeye çalıştık.
23 YIL BERKAY BEBEĞE HEM ANNELİK HEM BABALIK YAPTIM!
Antalya’nın Muratpaşa ilçesinde görüştüğümüz down sendromlu-epilepsi hastası Berkay bebeğin annesi Berrin Narcı, „ Oğlum Berkay 2000 doğumlu 23 yaşında DOWN SENDROMLU. Sağlık problemleri (Epilepsi, Tiroit, kafasında takip edilmesi gereken bir kist, kalp kapakçığı hava alıyor) Sürekli kullandığı ilaçları var. Deprem korkusu var. Uykusuzluk problemi var. 6. Şubat depremini Hatay merkezde yaşadık, evimizi kaybettik. Deprem ilk haftası Antalya’ya gelip, 6 aya yakın bir süre öğrenci yurdunda kaldık.31. Temmuz da yurtlar boşaltılınca Hatay’a dönmek istemedik. Hem Berkay’ın deprem korkusu, sağlık problemleri, hastane ve doktor yetersizliği, bunun yanında 85 yaşında yatalak ve yine sağlık problemleri olan ALZAYMIR hastası annemle konteynera gitmek istemedik. Şuan geçici olarak Antalya’ya yerleştik. Oğumdan dolayı aldığımız engelli evde bakım yardımı ve 5 bin lira kira yardımıyla yaşamımızı güç koşullarda sürdürmeye çalışıyoruz. 23 yıldır Berkay’a hem anne, hem babalık yapıyorum, aile destekli yaşıyordum, ailede herşeyi kaybedince şartlar tamamen zorlaştı. Devletten hiçbir destek alamadık, yurtta kalmak dışında“ dedi.
YORUM: DEPREMZEDELERLE DAYANIŞMAYA DEVAM EDELİM!
Depremin üstünden geçen onca zamana rağmen, depremzedelerin sorunlarının bir kısmı ne yazık ki olduğu gibi duruyor. Gönüllüler ellerinden geleni yapsa da organizasyon eksikliği gün gibi ortada. Birebir görüştüğüm depremzedelerin sorunlarını yakından irdeledim. Bu insanların acısını, yaşadığı psikolojik yıkımı hiçbir şey geri veremez. Onların yaşadıklarına saygı gösterip onlara sahip çıkalım. Deprem olalı kaç ay oldu. Hâlâ nerede bu insanlık diyoruz. Gönüllü dayanışmacılar olmasa insanımızın hâli daha da kötü olacak ne yazık ki.
Lütfen insanlarımızı kendi kaderine terk etmeyelim. En sıcak dayanışma duygularımızla, onların yanında olup, o insanlara dokunmaya devam edelim.
